15 Μαρτίου 2007

μια φωνή

απόψε θα πεθάνω μικρός
μέσα στα σκοτάδια της σκέψης μου θα λιώσω
θα τα βάψω όλα μαύρα για την γιορτή και κόκκινα για την φρίκη
θα κλείσω τα παράθυρα καλά
και θα φύγω μακριά
εκεί θα σταματήσω τον χρόνο
θα τεντωθώ να δω μέχρι που ακόμα πονώ
το μυαλό το παρανοϊκό θα σπάσω να φωνάξω να ακουστώ απέναντι μέσα στο άλλο άκρο του κενού

4 σχόλια:

Attalanti είπε...

Τί νόημα έχουν τα χρώματα, ο χρόνος ή οι διαστάσεις στο κενό;

Το απόψε αργεί. Πάλι καλά.

the BluElephant είπε...

τα χρώματα είναι μέρος του φωτός και υπάρχουνε και στο κενό. έχω να συστήσω το ‘η αυτοβιογραφία του φωτός’. το κeνό και τις διαστάσεις του ίσος τις αναλύσω στο μέλλον. :)

Attalanti είπε...

Έχεις βαλθεί να με κάνεις άνθρωπο, νομίζω...

the BluElephant είπε...

άμα είναι σαν το πνεύμα… γιατί όχι;