13 Μαΐου 2007

πόλη νούμερο 141592653

μέρες αρχινάν μέρες τελειώνουν.

η ώρα ποτέ δεν είναι σταθερή.

μεταβάλετε τυχαία εντελώς στοχαστικά.

η πόλη αιωρείται.

το φως από το αστέρι την λούζει σαν την chiba κάθε πρωί.

κτίρια παράλογα σαν τα άλογα ξεπηδάν στο πουθενά και καίγονται.

οι άνθρωποι δεν φαίνονται.

οι σκιές τους μόνο κινούνται στα επίπεδα και οι αναπνοές τους σαν θρόμβος επιστρέφει στο αυτί.

ένας μόνο υπάρχει.

στα μάτια του μέσα μόνο μαύρο, χρώμα σκούρο σαν το κάρβουνο.

πάνω σε ένα κτίριο ακούει ηλεκτρικές μουσικές.

εντελώς ακίνητος ισορροπεί στην στάση σταυρωμένου στις μύτες των ποδιών του.

η μελωδία μέσα από τα ακουστικά να τον παραλύει, να του τρυπάει, το μυαλό.

αυτός ακίνητος.

όλο το δώμα ένα τεράστιο μπάσο να κραδάζετε σαν να θέλει να φύγει το δάπεδο στο πουθενά.

μια στα ουράνια και μια στο κέντρο της ύλης.

στο μυαλό μόνο μια εικόνα.

ένας κόκκινος δράκος της φωτιάς, γυαλιστερός με γεμάτη δύναμη το κάθε νεύρο του κορμιού του, να προσπαθεί να φτάσει στο αστέρι ήλιο.

να φτάσει να καεί μέσα του, πριν το αστέρι τον κάψει.

ο χρόνος δεν τελειώνει,

αιωρείται και μέσα από fractals,

ισορροπεί με το να μάχεται τις διαστάσεις του.

η πόλη νούμερο 141592653

παραμένει η ιδία

διαπηδώντας μέσα στις δέκα διαστάσεις

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

παντα καποιος σε διαβαζει...

satya είπε...

Εγώ εσένα γιατί δε σε είχα βρει τόσο καιρό?