4 Ιουνίου 2007

καλοκαίρι...

ανάμνηση πάει να γίνει...

μια μέρα θα καβαλήσω τον φράχτη και θα τρέξω
....
μέχρι να το βρω


και σε αυτό τον τόπο που βρήκα να χωθώ
ο ήλιος δεν σε καίει το δέρμα
να νιώσεις ότι κάτι σου τσουρουφλίζει βασανιστικά την ψυχή


μια μέρα θα τρέξω για εκείνη την παραλία που κάναμε κάμπινγκ αγόρια και κορίτσια

να ξυπνάω το πρωί και να χαζεύω με το μισό μάτι, παράλυτος από το ξενύχτι,
γυναικεία κορμιά πεταμένα από εδώ και από εκεί
μέσα στα ασιδέρωτα αλατισμένα τους μαγιό

να σηκώνετε ο ήλιος και να φοβίζει την θάλασσα,
να της παίρνει την μιλιά και να την αφήνει ακίνητη
να τον κοιτάει σαν την μελιά


μια μέρα θα φύγω από την δουλειά και δεν θα ξαναπάω

θα βρω φιλαράκια αλήτες που ψάχνονται να ξεμυαλιστούν μαζί μου στα μπαρ
πίνοντας τις μαργαρίτες για πρώτο πιάτο
και τις βότκες από την κατάψυξη χωρίς πάγο για κύριο

να μιλάω με κορίτσια που να δείχνουν ότι θέλουν να αποπλανηθούν
αλλά στην πραγματικότητα άπλα...
θέλουν να παίξουν λίγο... κρυφτό
πίσω από τις κολώνες και μέσα στα αμάξια τα παλιά


μια μέρα θα γυρίσω στο σπίτι το παλιό
μόλις πάει να σηκωθεί ο ήλιος

θα πάω στο μικρο κουζινακι του πατρικού
να φτιάξω ένα καφέ
να κάτσω στο μπαλκόνι ...
κάτω στο πάτωμα, κάτω στο πλακάκι,

να κρεμάσω τα πόδια από έξω
χωρίς κάλτσες και παπούτσια
να είμαι μέσα στο ιδρωμένο μου φανελάκι
που θα μυρίζει ένα μπαρ ολόκληρο
και μαζί ότι άρωμα θηλυκού που μίλησα το βράδυ...

να βλέπω κάθε πρωινό κύριο που περνάει από κάτω
και να τον χαιρετάω σηκώνοντας ψιλά το χέρι και με χαμόγελο


(κάτι δεν πάει καλά, κάπου στραβά. κάθε καλοκαίρι βλέπω ένα αστέρι να πέφτει...... )

μια μέρα θα την κοπανίσω για τα καλά....


θα πηδήξω τον φράχτη...

(αναρωτιέμαι ποιος φράχτης θα είναι όμως αυτός...... )

6 σχόλια:

Ενεσούλα είπε...

Οι φράκτες είναι μόνο στο μυαλό μας.
Στο χέρι μας είναι να τους πηδήξουμε και να φύγουμε μακριά...να τρέξουμε στα όνειρά μας.

Υπέροχο κείμενο!:))
Να 'σαι καλά και να ζήσεις το καλοκαίρι σαν όνειρο!

Ανώνυμος είπε...

χι χι χι χι
(καλα δεν ηταν ακριβως αυτη η αντιδραση μου καθως διαβαζα, αλλα απο οτι διαβασα... καταλαβαινεις, ετσι δεν ειναι;)

Attalanti είπε...

Κι εκεί που έχω πάρει φόρα να φύγω μακριά, μακριά και λίγο παραπέρα, μου μιλάς σαν Οδυσσέας από παγωμένο πέλαγος και σ' εμπιστεύομαι αρκετά για ν' αρχίσω να σκέφτομαι.

Οι εικόνες σου είναι υπέροχες... Όλο και κάτι μπορείς να κάνεις κι εκεί, αλλά, να, εδώ τα πράγματα μυρίζουν και καίνε διαφορετικά.

tolitsa είπε...

Χμ! Δεν ξερω ποσο ευκολο ή δυσκολο ειναι για τον καθενα να πηδηξει τους φρακτες που βαζουμε γυρω μας, ή αφηνουμε τους αλλους να μας βαζουν.
Το μονο που ξερω ειναι οτι αξιζει τον κοπο να προσπαθουμε να το κανουμε. Κι ας μην το καταφερνουμε παντα!!!

lo-li είπε...

ΓΕΙΑΑΑΑΑ:-D

Δε θέλει και πολύ σκέψη(κάνει κακό πολλές φορές!) γι αυτό πάρε φόρα όχι για να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο αλλά για να κάνεις ένα τεράστιο άλμα και βρεθείς στην άλλη μεριά του φράχτη...μ' ακούς; ε;
:-)

satya είπε...

Ναι γεια σας, ο φραχτης είμαι, με ακούτε????

(αστειάκια!!)

Μου αρέσει να βλέπεις πέρα από το φραχτη..