από δευτέρα

4:00 το πρωί ξύπνημα

έξω ακόμα νύχτα... λίγο νερό στην μούρη, λίγο νερό στο λαρύγγι

παντελόνι, η τσάντα να γεμίσει με τα απαραίτητα.... ‘άντε να την κάνουμε από αυτήν την μούχλα’

τα κλειδιά στην μηχανή, τα φώτα ανοιχτά και σιγά σιγά το αμάξι μεχρι τον δρόμο... από εκεί μεχρι το αεροδρόμιο οι στροφές κολλημένες στο κόκκινο....

η πόλη ζεστή...ξέχασε να χειμωνιάσει.... τα άτομα στο μετρό όπως πάντα...άλλοι ταξιδιώτες, άλλα στην κοσμάρα τους, άλλοι αγχωμένοι και άλλοι απλά νούμερα... το κεφάλι κολλημένο στο τζάμι... να χάνετε η ματιά στο τέλος των βαγονιών μεχρι το τούνελ....

ωραίο όταν συμβαίνει...το μάνατζμεντ αντί να γελοιοποιηθεί για το over-booking, να σου απλώνει χαλιά...’δεν έχουμε το δωμάτιο...έχουμε ένα λουξ με θέα λυκαβηττό. θα το θέλατε?’.... ‘...... καλό ακούγετε. ναι’

έρχεται ο ονειροπόλος πελάτης. ακούς σκέψεις, άλλες καλές...άλλες για τα κύματα....' τα θέλω τα δωμάτια να βλέπουν κύματα'... άντε να πηγαίνουμε σιγά σιγά

μόνος στο δωμάτιο...σκηνές στο μυαλό κενού..τελικά δεν θα έρθει..... το είπε και το έκανε.... ηρεμία μέσα στο δωμάτιο... ο λόφος απέναντι να δείχνει αιώνιος...

το νερό από το ντουζ να τρέχει ζεστό

απόγευμα... σκαμπό στο μπαρ.... μια μαργαρίτα με λεμόνι... χτυπημένη στον πάγο...χάζι .... χαμόγελα...διαβάζοντας φάτσες, εικόνες, ρούχα, ψυχές........

άλλα δυο κολονάτα με μαργαρίτες άδεια.....

ο ήλιος να σε τυφλώνει.... ο ιδρώτας να κυλάει σιγά σιγά χωρίς να φαίνεται... αίσθηση καλοκαιριού χειμωνιάτικα....

κτυπάει το τηλέφωνο....

χαμόγελα... ματιές κλεφτές... καφεδάκι μέσα σε ωραίες χρυσόσκονες....

το αεροδρόμιο άδειο...τούνελ και πίσω στο ψοφόκρυο

σε κάθε ταξίδι...η επιστροφή κάνει την αλλαγή...το παρόν σκότωσε το χθες και άφησε μια ηλιαχτίδα για το αύριο.... ότι να ναι πάνω σε ένα ηλεκτρίζον ρυθμό και ένα ποτήρι μαργαρίτας άδειο...

η στιγμή άγνωστη... μια κουβέντα δεν τελείωσε, ένα μήνυμα που δεν στάλθηκε, μια σκέψη μου ωρίμασε, μια απόφαση ...αρκετά να αναποδογυρίσουν τον κόσμο όλο...