ένα καφέ... και ένα τσιγάρο

δεν καπνίζω εδώ και χρόνια...  και ούτε είναι μέσα στα σχέδια μου να το ξαναρχίσω... έστω και εάν ο κοινωνικός μου κύκλος έχει μόνιμα καπνιστές...

μερικές φορές όμως... τις στιγμές τις απόλυτης ηρεμίας... τι στιγμές που δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά αφήνομαι στις αισθήσεις του κορμιού μου... εκεί είναι κριμένη μια στιγμή που θα ήθελα μια τζούρα να καίει.. να κατέβει μέσα βαθιά και να γεμίσει κάθε πόρο από τα πνευμόνια μου...

αλλά δεν νομίζω να είναι καθαυτού το τσιγάρο, το στριφτό ή οτιδήποτε άλλο.....

επειδή με έχει φάει το κεφάλι μου γιατί από το καλοκαίρι και μετά αυτός ο πόθος αναπηδάει από το πουθενά.... κάτι μου λέει ότι αυτό που τελικά νιώθω ότι θέλω είναι απλά η στιγμή της αιωνιότητας που νιώθεις όταν αφήνεις απαλά από τα ζώθηκα σου να βγει ο καπνός.. και να τον φυσάς σιγά σιγά έξω... που άμα δεν ήσουνα ποτέ καπνιστείς ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις

αυτά για του φίλους καπνιστές... που κατά βάθος μερικές φορές πρέπει να του ζηλεύω... γιατί ίσως και να είναι ακόμα τυχεροί που απολαμβάνουν μια από τις ομορφιές τις ζωής

(διαβάζοντας αυτό που μόλις έγραψα ... μου ήρθαν στο μυαλό και μερικοί αγαπημένοι στίχοι...

μη δίνεις σημασία, που όλα γίνανε βιαστικά, κι αν δεν πρόλαβες να πεις, δυο τρία λόγια... το ξέρεις πως είναι κερδισμένος τελικά, όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.. δεν πειράζει που δε σου ήρθε η ζαριά, τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα.. το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…......

ίσως για μερικούς οι στίχοι άσχετοι με το τσιγάρο....αλλά για ένα να ήσαστε σίγουροι... πάνε απόλυτα με την ρουφηξιά του πρωινού καφέ μου)